Zicht vanop het dak van de schuur. Op een verloren moment. Gefotografeerd door Lore, 12 jaar. Ze klom het dak op en zag meer dan het dak. Ze zag de wereld vanop dat dak.
Ze genoot ervan, strekte zich uit en legde zich languit op het dak. Om even uit te rusten, bij te komen. Te landen in wat er is. Een dak met panlatten erop. Niets meer en ook niets minder.
En wij maar stressen over dakpannen -en dat we er tekort hebben- en dus vlijtiger dan goed voor ons is zoeken op het internet naar boomse pannen om dan vervolgens als een bezetene rond te crossen van hot naar her om pannen te vinden van de juiste afmetingen en kromming. Met als gevolg. Piekeren, wakker liggen in bed, lichtgeraakt zijn,... Niet altijd even simpel om in balans te blijven. Een hele uitdaging om altijd maar weer rustig en kalm te blijven.
Bouwen en verbouwen. Het is fijn maar soms kan het ook wel eens 'erover' zijn. In het voorbije jaar ervaarden alle bouwers hier wel eens een bouwdip. Elk om beurt. De kunst is om niet over je grenzen te gaan maar soms zijn er externe deadlines of eigen verwachtingen waardoor grenzen genegeerd of onzichtbaar worden en dan is er soms niet veel nodig om even uit balans te slaan.
Wat dan fijn is, is het feit van er niet 'alleen' voor te staan. 'Alleen' in de zin van 'gezinnetje bouwt huis en probeert ondertussen een redelijk normaal leven te leiden'. Eigenlijk bijna niet te doen. Dat voelen we hier vaak wel eens. Want de taken moeten goed verdeeld worden. Werken, shoppen, koken, afwassen, huiswerkcoachen, kinderhobby's en bijhorende taxiritten. Soms is het een heel gepuzzel om alles rond te krijgen. Herkenbaar wellicht voor vele gezinnen, vermoed ik zo. Maar het leuke is nu net dat we hier niet 'alleen' zijn. We verbouwen met 4 gezinnen en we varen in hetzelfde schuitje dus kan er veel gedeeld, geholpen en verholpen worden. Het ligt in kleine dingen maar het helpt. Een versgebakken brood in tijden van honger, het mogen uitlenen van een auto in tijden van autopanne, babysits in tijden van op-twee-plaatsen-tegelijk-moeten-zijn, de luisterende oren in tijden van ventilatienood, het 'hoe-voel-ik-me-nu'-rondje dat steevast voorafgaat aan onze tweewekelijkse vergadering op maandagavond,... En daarnaast houden we mekaar ook 'wakker'. Als de dips te diep zijn is er altijd wel iemand die dat registreert en er op de één of andere manier op reageert waardoor beweging mogelijk wordt en verandering kan volgen.
Verbouwen als co-housing community, het is niet altijd even simpel... Maar het is zo slecht nog niet. Integendeel zelfs. 'Alleen' zou het niet lukken. Of misschien wel, maar het 'hoe' zou er dan toch wel totaal anders uitzien... Ik las ooit een citaat en dat kwam hierop neer: 'De essentie van het leven ligt niet in wat je doet maar hoe je het doet'. En samen sta je hier gewoon veel sterker in, kan er 'meer'. Meer in de zin van 'meer' kwaliteit, een ander 'hoe', een warmer pad.