Kiezen

Winterkoud genieten van sneeuw en een ijzige noordenwind die vandaag over de velden sneed. Nog eens gaan wandelen, op mezelf, en dan kan de toer groter zijn en ook verder en kouder. De kinderen liet ik warm binnen samen met hun papa.

Cohousen. Veel mensen om je heen. Dus veel samen. Maar de nood aan alleen blijft bestaat. En dat is net zo fijn aan samenhuizen. Samen kan. En alleen kan ook. Een alleen dat nooit eenzaam voelt. En vandaag was er lekker veel alleen. In de drukte van het leven, de drukte van drie jonge kinderen rondom, de drukte van een verbouwing, zijn een paar uurtjes alleen helemaal de max. Gestolen momenten. Tijd voor een wandeling, tijd om etsen te sorteren, tijd om dingen weg te doen die niet meer dienen. Rustig. En vooral, alleen.

Vandaag was er ook een interview. En wel van studenten uit het tweede masterjaar van pedagogische wetenschappen. Ze bevroegen ons over de pedagogische dimensie van cohousing. Hoe het dan loopt met de kinderen, hoe het is voor hen, en hoe het is voor ons, als ouders, om vaak andere kinderen, van de buren dan, over de vloer te hebben. Boeiend gesprek. En er komt er nog één aan. Weer met een studente die een thesis schrijft. Ditmaal over systemisch denken en wonen in een woongemeenschap. Ze weten ons precies wel te vinden, die thesisschrijvende studenten.

Verder ligt de focus van de werken komende week in de schuur. De putten zijn gegraven, de netten worden op maat gezaagd en maandag komt er weer een betonslang langs en dan hebben we dus funderingen voor de houtskeletbouw van de projectruimte in de schuur. Zalig om zien (zie hier voor wat foto's) dat nu ook deze ruimte onder handen wordt genomen. Het gaat dan wel even minder snel vooruit in onze woning maar dat nemen we er graag bij. Het kan niet allemaal tegelijk. Het kan niet allemaal even snel. Soms, altijd eigenlijk, moet je kiezen waar je je energie heenstuurt. Such is life.

Fiets

Mooie woorden zijn er altijd veel in het begin van een nieuw jaar. En goeie voornemens ook. Zoals mijn voornemen om terug meer de fiets te gebruiken en zien wat dat ons brengt. Te beginnen met vroeger opstaan, kinderen coachen tijdens het fietsen, altijd maar weer vergeten tijdig een treinticket te kopen, wandelen door Leuven centrum en ga zo maar verder.

Een eenvoudige keuze. Het brengt veel verandering met zich mee. Vooral vertraging. Vertraging en focus. Want als er minder tijd is moet er gefocust worden. Wat is nu belangrijk? Wat vraagt nu aandacht? En in het boek dat ik vanavond las viel mijn blik stil op volgende woorden: 'Datgene waarop je focust, groeit'. Wijze woorden van Isha Judd. Het is ook zo. Is het nu positief of negatief, datgene dat je voedt en aandacht geeft gaat meer ruimte innemen. En toen botste ik op dit filmpje. Bekijk het eens als je het voelt kriebelen. Kiezen voor reactie of kiezen voor creatie? Waar zal ik op focussen? En jij?

Nieuwjaar

Een nieuw jaar en het zal weer een bouw- en verbouwjaar worden. Eerste grote werk dat nu op de planning staat is de renovatie van het dak van de grote langsschuur. Dus moet die nu helemaal leeggehaald worden. Oude karren en balken, stapels bakstenen en grof vuil. Het moet allemaal 'herbestemd' worden. Een hele klus, zeker in een kerstvakantie vol spelende kinderen en familiebezoeken.

Ook op de andere werven is het tempo nu iets wat lager dan anders. Even er tussenuit moet kunnen, ook al willen we allemaal zo snel mogelijk wonen in 'De Kaasdroger'. Het is soms echt zoeken naar prioriteiten. Want zo snel mogelijk wonen betekent veel op de werf zijn en dat impliceert dan weer minder thuis zijn terwijl het leven geleefd wordt, hier en nu. Kinderen worden groot, relaties vergen zorg, werf of geen werf. Het opmaken van die balans gebeurt hier haast elke dag. Bouwen en verbouwen is wikken en wegen, dat is duidelijk. Maar het is ook wel leuk, leven op een bouwwerf. Vele mooie gestolen momenten, voor jong en oud. Zin in een fotoreportage? Klik dan hier!