Het afbreken van een dak. Het heeft wat voeten in de aarde. Of balken op de grond. Het is maar hoe je het bekijkt. Ondertussen ligt heel het oude dak van de grote langsschuur eraf. Ook het stukje dak boven de toekomstige woning van Anje en Benoît. Het blijft wennen als ik de straat binnenrijd. Dat grote gebouw zonder hoofd. Luchtledig. Vol van lucht en licht met hopen.
Op de foto hieronder een zicht op de schuur vanaf de binnenkoer. Links, de woning van Anje en Benoît. Rechts, waar de nieuwe houtstructuur al zichtbaar is, de projectruimte, die nu al de naam 'De Broeikas' draagt. Sinds vorige week al is er een halve nieuwe nokbalk. En deze week werden de eerste 'dikke' keperbalken gemonteerd. Dat zijn de balken die van de nok naar de muren lopen. Het dak is dus in volle omwenteling. Een beetje zoals de vervelling van een slang. Terwijl het oude vel wordt afgeworpen is het nieuwe er ook al.
Hieronder zie je ook al de nieuwe gordingen, dat zijn de horizontale balken, parallel aan de nokbalk, alsook de eerste partij 'dunne' keperbalken. Het licht valt er nog vlotjes door. We proberen zo goed als mogelijk de oude structuren te bewaren. Zoals de lange ladders die de hemel inklimmen. Fabuleus. Zeker vanop de grond. Ik moet er dringend nog eens opklimmen. En een kijkje nemen vanbovenuit. Morgen misschien...
Dat de winter blijft duren, voelen we ook. De koude vertraagt ons tempo en sommige dingen lukken niet meer. Zoals metsen en er met bergen energie tegenaan gaan. Dus loopt het vandaag nét iets trager, nét iets stiller. Traag en stil verlangen naar de lente. Dat gaat vanzelf. Dus zal dan wel het 'juiste' pad zijn.