Winterkoud genieten van sneeuw en een ijzige noordenwind die vandaag over de velden sneed. Nog eens gaan wandelen, op mezelf, en dan kan de toer groter zijn en ook verder en kouder. De kinderen liet ik warm binnen samen met hun papa.
Cohousen. Veel mensen om je heen. Dus veel samen. Maar de nood aan alleen blijft bestaat. En dat is net zo fijn aan samenhuizen. Samen kan. En alleen kan ook. Een alleen dat nooit eenzaam voelt. En vandaag was er lekker veel alleen. In de drukte van het leven, de drukte van drie jonge kinderen rondom, de drukte van een verbouwing, zijn een paar uurtjes alleen helemaal de max. Gestolen momenten. Tijd voor een wandeling, tijd om etsen te sorteren, tijd om dingen weg te doen die niet meer dienen. Rustig. En vooral, alleen.
Vandaag was er ook een interview. En wel van studenten uit het tweede masterjaar van pedagogische wetenschappen. Ze bevroegen ons over de pedagogische dimensie van cohousing. Hoe het dan loopt met de kinderen, hoe het is voor hen, en hoe het is voor ons, als ouders, om vaak andere kinderen, van de buren dan, over de vloer te hebben. Boeiend gesprek. En er komt er nog één aan. Weer met een studente die een thesis schrijft. Ditmaal over systemisch denken en wonen in een woongemeenschap. Ze weten ons precies wel te vinden, die thesisschrijvende studenten.
Verder ligt de focus van de werken komende week in de schuur. De putten zijn gegraven, de netten worden op maat gezaagd en maandag komt er weer een betonslang langs en dan hebben we dus funderingen voor de houtskeletbouw van de projectruimte in de schuur. Zalig om zien (zie hier voor wat foto's) dat nu ook deze ruimte onder handen wordt genomen. Het gaat dan wel even minder snel vooruit in onze woning maar dat nemen we er graag bij. Het kan niet allemaal tegelijk. Het kan niet allemaal even snel. Soms, altijd eigenlijk, moet je kiezen waar je je energie heenstuurt. Such is life.
